Η αύξηση του αριθμού των μονογονεϊκών οικογενειών είναι μία από τις πιο ορατές και έντονες δημογραφικές τάσεις τα τελευταία είκοσι με τριάντα χρόνια σε παγκόσμια κλίμακα. Οι μητέρες μονογονεϊκών οικογενειών και τα παιδιά τους έχουν γίνει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος της κοινωνικής πολιτικής καθώς συσχετίζονται με καταστάσεις που δημιουργούν έντονη κοινωνική ανησυχία και κατηγορούνται ως αίτια κοινωνικής παθογένειας. Στόχος αυτής της μελέτης είναι να δείξει πως παρόλο που οι μονογονέϊκές οικογένειες βρίσκονται σε δυσμενή κοινωνικοοικονομική κατάσταση, δεν αποδεικνύεται ότι αυτό συμβαίνει εξαιτίας της σύνθεσης της οικογένειας, αλλά ότι έχουν εγκλωβιστεί μέσα σε συνθήκες φτώχειας (poverty trap) από όπου δεν μπορούν εύκολα να διαφύγουν και να αλλάξουν την κοινωνικοοικονομική τους κατάσταση αναζητώντας εργασία.