Ομολογώ ότι στην αρχή ξαφνιάστηκα όταν η επιτροπή σας μου ζήτησε να παρουσιάσω το θέμα της σημερινής ομιλίας. Ακόμη και με τις σημερινές συνθήκες, κάνετε ένα αισιόδοξο ερώτημα, ζητώντας έναν αυτοπροσδιορισμό. Για μένα, το ερώτημα είναι αισιόδοξο γιατί υπονοεί ότι αισθάνεστε ότι υπάρχει μια ταυτότητα της Κοινωνικής Εργασίας. Κι αυτό που χρειάζεται ν’ αναλογιστούμε είναι: ποια είναι η μοναδικότητά της; πώς μπορούμε να διακρίνουμε τον κοινωνικό λειτουργό από τον ψυχολόγο ή τον ψυχίατρο; πώς μπορούμε να ξεχωρίσουμε τους κοινωνικούς λειτουργούς από μια επισκέπτρια νοσοκόμα ή άλλο παραϊατρικό προσωπικό; Ποιό είναι το έργο των κοινωνικών λειτουργών που παρουσιάζει ομοιομορφία ανεξάρτητα από το πλαίσιο εργασίας; Μ’ άλλα λόγια, ποιοι είμαστε και πώς μπορούμε να πούμε στους άλλους ποιοι είμαστε;

Φυσικά δεν θα τολμούσα να κάνω τέτοιες ερωτήσεις αν δεν γνώριζα ότι υπάρχουν πιθανές απαντήσεις, και εσείς δεν θα βρισκόσαστε εδώ αν δεν πιστεύατε ότι υπάρχουν απαντήσεις σ’ αυτές τις ερωτήσεις σχετικά με το ποιοι είμαστε και πόσο είναι αναγνωρισμένη η θέση μας μεταξύ των επαγγελματικών κλάδων και στα διάφορα πλαίσια που δουλεύουμε.