Το άρθρο αυτό επιχειρεί να αναδείξει το ‘λόγο’ των εθελοντών σε δομές και υπηρεσίες ψυχικής υγείας και να παρουσιάσει τις απόψεις τους σχετικά με την ψυχική νόσο. Πιο συγκεκριμένα, διερευνάται ο τρόπος και τα μοτίβα αντίληψης πάνω στα οποία ιχνηλατούνται με παραστατικές θέσεις, σκέψεις αναφορικά με τις διαφοροποιήσεις και τις παραδοξότητες των συμπτωμάτων μιας ψυχικής διαταραχής. Αντλώντας από τον κοινωνικό κονστρουκτιβισμό και την αντίληψη της ασθένειας ως «κοινωνική κατασκευή», και διανθίζοντας τη συζήτηση με τα αποσπάσματα του λόγου των εθελοντών ψυχικής υγείας, μετεχόντων στην έρευνα, η παρούσα μελέτη επιδιώκει να αμβλύνει την “ετερότητα” των ψυχικά ασθενών και να επαναπροσδιορίσει την αντίληψη για την ψυχική νόσο.   

Η μελέτη βασίζεται σε ποιοτική έρευνα και μεθοδολογία, με βασικό ερευνητικό εργαλείο την ημι-δομημένη συνέντευξη. Σε αυτή συμμετείχαν 25 εθελοντές, οι οποίοι ικανοποιούσαν δύο προϋποθέσεις: να είναι άμεσα ενεργοί με εθελοντική παρουσία σε ψυχιατρικές δομές και να έχουν ολοκληρώσει τουλάχιστον ένα έτος εθελοντικής εργασίας σε αντίστοιχους τομείς.

Η ανάλυση των δεδομένων η οποία πραγματοποιήθηκε στη βάση της θεμελιωμένης θεωρίας προβάλλει μια ενδιαφέρουσα οπτική αναφορικά με την ψυχική ασθένεια. Οι εθελοντές έθεσαν τις αιτίες της ψυχικής διαταραχής σε ένα πλαίσιο που καταδεικνύει ότι κάθε σοβαρό ψυχιατρικό σύμπτωμα δεν σημαίνει απαραίτητα παρέκκλιση από το φυσιολογικό, αλλά συχνά αποτελεί κατά την άποψή τους μια «μορφή αντίστασης στην αβεβαιότητα του κοινωνικού τοπίου».