Το δικαίωμα της ζωής είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου. Το ότι ο άνθρωπος ζει, σκέπτεται και υπάρχει δημιουργεί αυτομάτως υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα.

Σε καμιά περίπτωση φιλοσοφικά τα δικαιώματα των ανθρώπων δεν είχαν σαν κριτήριο την αρτιμέλεια τους, την όραση ή την ακοή τους. Καταχτήθηκαν και ορίστηκαν με μοναδικό κριτήριο την ίδια τη ζωή.

Στις οργανωμένες κοινωνίες η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη ν’ αναγνωρίζει νομοθετικά αλλά και ουσιαστικά τα Δικαιώματα των ατόμων πολιτών της. Πέρα όμως από τα στενά γεωγραφικά όρια της κάθε πολιτείας υπάρχει ο άνθρωπος σαν ον που δε διαφέρει υπαρξιακά και έτσι γενικεύεται και η καταγραφή των Δικαιωμάτων του. Με κριτήριο λοιπόν το δικαίωμα στη ζωή όλων των ανθρώπων και προκειμένου η ζωή αυτή να έχει και ποιοτική σημασία, είμαστε υποχρεωμένοι για τον κάθε άνθρωπο να λάβουμε υπόψη μας τις ανάγκες του που δημιουργούνται μέσα από τα συγκεκριμένα του προβλήματα, με σκοπό να τα αναδείξουμε και έτσι να παρέμβουμε ουσιαστικά και αποτελεσματικά για τη λύση τους.

Στην περίπτωση των ΑΜΕΑ όπου η ανάδειξη των αναγκών σημαίνει και διασφάλιση των δικαιωμάτων, έρχεται η Κοιν. Εργασία, μια επιστήμη που αναλύει, αναδεικνύει και συνθέτει, να παρέμβει ώστε ν’ αναγνωριστούν αυτά τα δικαιώματα.
Τα δικαιώματα των ΑΜΕΑ πρωτοδιακηρύχθηκαν στις 9 Δεκέμβρη 1975 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών.

Η Γενική Συνέλευση των Η.Ε. επιβεβαιώνοντας την πίστη στ’ ανθρώπινα δικαιώματα, τονίζει ότι όλα τα ανάπηρα άτομα ανεξαρτήτου αναπηρίας φυλής, χρώματος, φύλου, γλώσσας, θρησκείας, καταγωγής, οικονομικής ή άλλης κατάστασης έχουν τα ίδια θεμελιώδη δικαιώματα με τους συμπολίτες της ίδιας ηλικίας, που συνεπάγεται πρώτα και κύρια το δικαίωμα ν’ απολαμβάνει μια καθώς πρέπει ζωή, όσο το δυνατόν κανονική και πλήρη.