Σύνοψη: Αυτό το άρθρο καταγράφει τα βιώματα και τις εμπειρίες δέκα (10) ενήλικων ανδρών και γυναικών που μεγάλωσαν σε ένα από τα Παιδικά Χωριά SOS στην Ελλάδα. Μέσα από τον αναστοχασμό και την επαναξιολόγηση αυτής της εμπειρίας, μιλούν για την επίδραση της εξω- οικογενειακής φροντίδας στην ενήλικη ζωή τους.

Μέθοδος: Πρόκειται για μια ποιοτική, διερευνητική μελέτη, τα στοιχεία της οποίας συλλέχθηκαν με ημι-δομημένες συνεντεύξεις και αναλύθηκαν με τη μέθοδο της θεματικής ανάλυσης.

Ευρήματα: Η οικογενειακή εστία στην παρούσα μελέτη, είτε λόγω οικονομικής δυσπραγίας,  είτε λόγω θανάτου ενός από τους γονείς ή της κατάχρησης ουσιών, συνδέεται μάλλον με δυσάρεστα συναισθήματα και μνήμες για την πλειοψηφία των συμμετεχόντων. Το Παιδικό Χωριό SOS σηματοδότησε για τους περισσότερους μια νέα αρχή, χωρίς να απουσιάζουν εμπειρίες παραμέλησης και ανασφάλειας.

Συμπέρασμα: Η διάθεση οικονομικών και κοινωνικών πόρων για τη στήριξη των βιολογικών οικογενειών στο φυσικό τους περιβάλλον, προκειμένου να αποφευχθεί η διάλυσή τους, θα πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα. Οι πολιτικές προστασίας του παιδιού και της οικογένειας οφείλουν να επικεντρωθούν στην πρόληψη των κοινωνικών φαινομένων (κατάχρηση ουσιών, ανεργία), με απώτερο στόχο τη μείωση του μεγάλου αριθμού των παιδιών σε ιδρύματα που προέρχονται από οικογένειες που πλήττονται από τη φτώχεια και τα συνακόλουθά της.