Περίληψη
Είναι γνωστό ότι οι εθνικές πολιτικές για την προστασία των δικαιωμάτων των ηλικιωμένων διαφέρουν μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι επίσης είναι γενικά αποδεκτό ότι στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες μία ομάδα υψηλού κινδύνου είναι οι ηλικιωμένοι, μαζί με τους ανέργους και τις γυναίκες. Παρά το γεγονός ότι Διεθνείς Οργανισμοί (Ο.Η.Ε) από το 1948 (Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, άρθρα 3, 22, 25, 27)3 αναφέρονται στο δικαίωμα του ατόμου στην κοινωνική προστασία και στο χρέος της πολιτείας να εξασφαλίζει την ικανοποίηση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων που είναι απαραίτητα για την αξιοπρέπεια και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, σήμερα δεν είναι καθόλου βέβαιο κατά πόσο στις χώρες, ιδιαίτερα του Νότου της Ευρώπης, αυτά αποτελούν δομικά στοιχεία των κρατών και των κοινωνικών πολιτικών τους