Η μεγάλη έλλειψη εργατικών χεριών στις Βιομηχανικές χώρες της Δυτικής Ευρώπης μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και ιδιαίτερα μετά το 1955, σε συνδυασμό με το μεγάλο άνεργο δυναμικό στις χώρες της Νότιας Ευρώπης (Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία, Τουρκία) επέφερε τη μετακίνηση ενός σημαντικού αριθμού των υπηκόων των χωρών αυτών προς τις παραπάνω χώρες. Σήμερα, μετά από 35 χρόνια, διαμένουν πολλά εκατομμύρια “φιλοξενουμένων εργατών” στη Δυτική Ευρώπη, εκ των οποίων 4,5 εκατομμύρια περίπου στη Γερμανία. Σχεδόν όλες οι χώρες μετανάστευσης αντιμετωπίζουν σήμερα αυτή την κατάσταση σαν κάτι το μόνιμο και λαβαίνουν τα ανάλογα μέτρα για μια κοινωνική και πολιτική ενσωμάτωση των ανθρώπων αυτών και των οικογενειών τους.

Με το φαινόμενο της “προσωρινής μετανάστευσης” ασχολήθηκε πληθώρα ερευνητών, οι οποίοι με διάφορες έρευνες και μελέτες έθιξαν τις διάφορες παραμέτρους του πολυδιάστατου αυτού προβλήματος. Αποτέλεσμα αυτής της δραστηριότητας είναι η ογκώδης Βιβλιογραφία που υπάρχει σήμερα γύρω από το πρόβλημα της μετανάστευσης.

Ενώ το παραπάνω χρονικό διάστημα το ενδιαφέρον όλων επικεντρώνεται στο χώρο της Δυτικής Ευρώπης, δημιουργείται απαρατήρητα μια παρόμοια κατάσταση στις χώρες της Νότιας Ευρώπης, δηλαδή στις παραδοσιακές χώρες αποστολής μεταναστών, με τη μόνιμη, όμως, διαφορά ότι ένα μεγάλο ποσοστό των μεταναστών ζει και εργάζεται παράνομα. Στην Ελλάδα π.χ. ο αριθμός των παράνομα απασχολούμενων ξεπερνά κατά πολύ τον αριθμό των νόμιμα απασχολούμενων.
Έτσι λοιπόν, από τους τριτοκοσμικούς εργάτες, οι νόμιμοι ανέρχονται σε 20.000 περίπου, ενώ οι παράνομοι υπολογίζονται σε 80.000-110.000.