'Όταν η Ελεονώρα Ρούσβελτ έλαβε το 1947 ίο Βραβείο Nansen για την προσφορά της στο ζήτημα των προσφυγών στην μεταπολεμική Ευρώπη είπε “ότι αισθανόταν κατάθλιψη από το γεγονός ότι υπήρχαν ακόμη σε στρατόπεδα 70.000 πρόσφυγες”2.
Η ίδια, μαζί με άλλους ανθρωπιστές της εποχής της, έβλεπαν τους πρόσφυγες ως ένα προσωρινό φαινόμενο που προκλήθηκε από τους δυο παγκόσμιους πολέμους, ένα φαινόμενο που θα μπορούσε να εκλείψει με καλή θέληση και κατάλληλη Βοήθεια εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας.
Σήμερα, ωστόσο, 44 χρόνια μετά, βρίσκουμε περισσότερους πρόσφυγες παρά ποτέ και το πρόβλημα των προσφύγων να έχει εξελιχθεί σ’ ένα μόνιμο ζήτημα που απασχολεί έντονα τη διεθνή κοινότητα3.
Η Σύμβαση του 1951 για το καθεστώς των προσφύγων προσπαθεί να απαντήσει σφαιρικά στο πρόβλημα αυτό.
Στην εισήγηση μου θα προσπαθήσω να καταγράψω με συντομία τις ρυθμίσεις της Σύμβασης που αναφέρονται κυρίως στην έννοια του πρόσφυγα, στα δικαιώματα που απολαύουν στη χώρα υποδοχής καθώς και στις υποχρεώσεις των κρατών απέναντι τους.