Μέσα στο κοινωνικολειτουργικό επάγγελμα, είμαστε παγιδευμένοι από τη μία και αντιδρούμε από την άλλη σε ένα πλέγμα σχέσεων και κοινωνικών δομών. Η επαγγελματική μας εκπαίδευση τονίζει την σημασία του να προσφέρουμε σεβασμό, αυτοδιάθεση και αυτονομία στους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύουμε. Συχνά έχουμε αισθανθεί την ευθύνη να εισάγουμε τις αξίες αυτές σ’ άλλες επαγγελματικές ομάδες για τις οποίες έχουμε την εντύπωση ότι χειρίζονται τους πελάτες μας με απολυταρχικό ή αποθαρρυντικό τρόπο. Ακόμα πολλοί από μας δουλεύουν σε ένα πιο ευρύ πολιτισμικό πλαίσιο όπου οι αξίες που εμείς εκφράζουμε σαν απαραίτητη προϋπόθεση στην επαγγελματική μας προσέγγιση, θεωρούνται σαν ακατάλληλες ή άσχετες, αξίες για τις οποίες εμείς πιστεύουμε ότι αποτελούν αναπόσπαστο μέρος στην επιτυχή έκβαση της δουλειάς μας με τους πελάτες. Μερικές φορές μάλιστα θεωρούνται οι αξίες αυτές επικίνδυνες όταν είναι μια πρόκληση στις παραδοσιακές, απολυταρχικές αξίες του ρατσισμού, της κατωτερότητας της γυναίκας προς τον άντρα, της εξουσίας ή της κοινωνικής τάξης.