Τα προβλήματα ψυχικής υγείας της παιδικής και εφηβικής ηλικίας αποτελούν αντικείμενο έντονου δημόσιου ενδιαφέροντος σας ανεπτυγμένες χώρες. Η Π. Ο.Υ (21)αναφέρει ότι 3-15% διαταραχές. Στο ποσοστό αυτό, δεν συμπεριλαμβάνονται τα παιδιά με οργανικές μειονεξίες όπως καθυστέρηση, αισθητηριακά προβλήματα κ.λ.π. Στην Ελλάδα, η συχνότητα των ψυχικών διαταραχών στην παιδική και εφηβική ηλικία, όπως αυτή προκύπτει από τον περιορισμένο αριθμό σχετικών ερευνών (9) (12) δεν φαίνεται να διαφέρει σημαντικά από αυτήν των άλλων χωρών. Σε μια μελέτη του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού από το Houghton (3) έγινε μια προσπάθεια υπολογισμού του αριθμού των παιδιών που παρουσιάζουν ψυχικές διαταραχές κατά περιφέρεια και στο σύνολο της χώρας, στηριγμένη στην απογραφή 1971. Σύμφωνα με αυτή, στην Κρήτη θα υπήρχαν περίπου 21.000 παιδιά, και έφηβοι με ψυχικές διαταραχές. Σύμφωνα με τις προδιαγραφές του Π. Ο. Υ, απαιτούνται 8 παιδοψυχίατροι, με τις αντίστοιχες διεπιστημονικές ομάδες, για ένα πληθυσμό 100.000 παιδιών (19). Εύκολα μπορεί να υποθέσει κανείς ότι, στην Κρήτη, με πληθυσμό 150.000 τουλάχιστον παιδιών, θα ήταν αναγκαία η ύπαρξη 12 καλά στελεχωμένων Παιδοψυχιατρικών ομάδων. Η αντιμετώπιση των προβλημάτων ψυχικής υγείας, στα παιδιά και τους εφήβους είναι, συνήθως εξωνοσοκομειακή. Όταν η βοήθεια, δοθεί έγκαιρα προλαβαίνει πολλές φορές, ιδρυματοποίηση, διάλυση της οικογένειας, αποτυχία στο σχολείο, μα και στη μετέπειτα ζωή που μπορεί να εκδηλωθεί με επαγγελματική και οικογενειακή αστάθεια ή και με ψυχική νόσο (15).

Μέχρι τώρα π προσφορά εργασίας για τα άτομα με νοητική δυσχέρεια σημειώνεται ως πιθανή γι' αυτούς που έχουν περισσότερες ικανότητες και συναγωνισμό, και που χρειάζονται Λίγο ή και καθόλου υποστήριξη να βρουν ή να παραμείνουν σε μια εργασία. Η παραπάνω κατάσταση είχε οδηγήσει αρκετές χώρες του κόσμου στο να ακολουθήσουν το μοντέλο της προστατευμένης εργασίας, ένα μοντέλο που έφερε στο προσκήνιο πολλά προβλήματα. Την τελευταία δεκαετία άρχισε να παρουσιάζεται, έντονα πλέον, η ανάγκη υλοποίησης του μοντέλου της υποστηριζόμενης εργασίας. Είναι πλέον τώρα απόλυτα αποδεκτό ότι πάρα πολλά άτομα που εθεωρούντο μέχρι πρότινος ανίκανα για εργασία, στην παρούσα φάση μπορούν να εργαστούν σε συνηθισμένες και καθημερινές εργασίες εάν η απαιτούμενη εκπαίδευση και υποστήριξη είναι οι κατάλληλες. Το ανωτέρω τεκμηριώνεται από τις έρευνες των Wehman, 1981; Will, 1984; Wehman and Kregel,; 1985 Femman.1988.