Το θέμα των αυτοτραυματισμών έχει συζητηθεί έντονα σε σχέση με τις ψυχιατρικές παθήσεις. Η συγγραφέας πιστεύει ότι στη σημερινή εποχή, σε ανεπτυγμένους δυτικοευρωπαϊκούς πολιτισμούς, το φαινόμενο απέδρασε από ψυχιατρικά ιδρύματα και εξαπλώνεται ταχύτατα σε μη κλινικούς πληθυσμούς όπως εφήβους και φοιτητές. Το φαινόμενο μοιάζει να είναι το επόμενο στάδιο στην αλυσίδα διαταραχών μετά τις διαταραχές πρόσληψης της τροφής. Τελευταίες έρευνες αποδεικνύουν ότι μεγάλα ποσοστά μαθητών και φοιτητών, κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες αυτοτραυματίζονται με σκοπό τον κατευνασμό ψυχολογικής έντασης και την επαναφορά σε ήρεμη ψυχολογική κατάσταση. Η συγγραφέας ορίζει ως αυτοτραυματισμούς: την έμμεση, συνειδητή πράξη καταστροφής ή μεταποίησης του δέρματος χωρίς αυτοκτονικό ιδεασμό και διαταραχές άξονα Ι του DSMΙν. Η συγγραφέας ξεκινά με μια ιστορική αναδρομή στο θέμα των αυτοτραυματισμών. Κατόπιν αναφέρεται στον ορισμό των αυτοτραυματισμών και τους διαφοροποιεί από τις απόπειρες αυτοκτονίας. Στη συνέχεια παρουσιάζει τα κύρια χαρακτηριστικά των αυτοτραυματισμών σε εφήβους και νέους και τέλος υποστηρίζει ότι το φαινόμενο των αυτοτραυματισμών πρέπει να εισαχθεί στο επόμενο ψυχιατρικό εγχειρίδιο DSM ως ξέχωρη και αυτόνομη διαταραχή.