Αν και σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής κακοποίησης των παιδιών, δεν ενδείκνυται η μονομερής νομική αντιμετώπιση με δεδομένες και τις αρνητικές συνέπειες που μπορεί να επιφέρει, η προσφυγή στη Δικαιοσύνη τουλάχιστον για ορισμένα περιστατικά προβάλλει ως αναγκαία. Εξάλλου ο Νόμος, τόσο σε επίπεδο διεθνούς όσο και εθνικού Δικαίου, παραμένει ο θεματοφύλακας της παιδικής ηλικίας και στα πλαίσια αυτά θα πρέπει να αναζητηθεί από τον εφαρμοστή του Δικαίου η προσφορότερη λύση για το συγκεκριμένο παιδί και την οικογένειά του. Βασικό κριτήριο για την τελική απομάκρυνση από το φυσικό οικογενειακό περιβάλλον και την ανεύρεση εναλλακτικών λύσεων πρέπει να αποτελεί σε κάθε περίπτωση σύμφωνα με ρητή επιταγή του Νόμου, το συμφέρον του συγκεκριμένου παιδιού.

Η πρόσφατη θέσπιση τον νόμον για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής Βίας δημιουργεί αισιοδοξία όχι τόσο για την παρεχόμενη προστασία των θυμάτων από τις επιμέρους ρυθμίσεις του, όσο για την καλλιέργεια μιας καινούριας αντίληψης που αναφέρεται στην αποδοκιμασία και στη μηδενική ανοχή απέναντι στα κρούσματα κακοποίησης στο χώρο της οικογένειας. Η ενδοοικογενειακή βία παύει να θεωρείται ιδιωτική υπόθεση αλλά ανάγεται σε κοινωνικό πρόβλημα για την αντιμετώπιση του οποίου εκτός από την επιβολή κυρώσεων επιστρατεύονται θεσμοί συνδιαλλαγής και κοινωνικής αρωγής των πρωταγωνιστών. Από τις καινοφανείς διατάξεις του νέου νόμου, αναφέρονται η αναγνώριση της θυματοποίησης των παιδιών ακόμη και αν δεν είναι οι άμεσοι αποδέκτες της βίαιης συμπεριφοράς, η ρητή απαγόρευση ως μέσο σωφρονισμού της σωματικής τιμωρίας των παιδιών, η καταβολή χρηματικής ικανοποίησης στα θύματα, η αναγωγή του βιασμού μέσα στο γάμο σε αξιόποινη πράξη, η αυτεπάγγελτη δίωξη των πλημμελημάτων, η ποινική διαμεσολάβηση.