Οι νόμοι του Ελληνικού Κράτους έχουν δημιουργήσει τεράστια σύγχυση στο θέμα της ορολογίας που χρησιμοποιείται για να κατονομάσει ή να χαρακτηρίσει τα άτομα με ειδικές εκπαιδευτικές και κοινωνικές ανάγκες (ανάπηρα άτομα), ή να προσδιορίσει τις επιμέρους κατηγορίες τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο νόμος 1143/81 που αναφέρεται στην ειδική αγωγή και χρησιμοποιεί τον όρο "άτομα αποκλείνοντα" εκ του φυσιολογικού. Άλλοι όροι που χρησιμοποιούνται και πρέπει να απορριφθούν είναι "ειδικά άτομα", "άτομα με ειδικά προβλήματα" και "μειονεκτικά άτομα". Σ’ αυτή την εργασία επιχειρείται μια προσέγγιση του θέματος από τη μεριά της δημιουργίας μιας νέας σχέσης λειτουργικής επικοινωνίας και συνεργασίας μεταξύ των ατόμων με ειδικές ανάγκες και της κοινωνίας. Επιχειρείται με άλλα λόγια, η απομυθοποίηση του προβλήματος και δίνονται λύσεις στο μέτρο του δυνατού, χωρίς συναισθηματισμούς και χωρίς ψυχολογικές φορτίσεις. Είναι μια κατά μέτωπο προσπάθεια ανοίγματος νέων δρόμων, που στοχεύει στην προώθηση του λαϊκού αιτήματος για ίσες ευκαιρίες στο σημείο εκκίνησης σύμφωνα με τις ανάγκες κάθε πολίτη για να γίνει το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης πράξη και η ελπίδα για ίση μεταχείριση ζωή.