Η σχέση ανάμεσα στην οικογενειακή διαταραχή και στη σχιζοφρένεια έχει μια μακρά ιστορία. Η ακριβής ωστόσο φύση της σχέσης αυτής παραμένει ουσιαστικά αδιευκρίνιστη παρά το γεγονός ότι έχουν γίνει διάφορες μελέτες που προσεγγίζουν το θέμα από πολλές πλευρές. Είναι γνωστή η τάση που έχει η σχιζοφρένεια να εμφανίζεται σε περισσότερα από ένα μέλη της ίδιας οικογένειας. Αυτό θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα γενετικής κληρονομικότητας, ή διαταραγμένων οικογενειακών σχέσεων, ή ακόμη ενός συνδυασμού των δυο αυτών παραγόντων. Σήμερα γνωρίζουμε ότι η κληρονομική προδιάθεση σίγουρα παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην αιτιολογία της σχιζοφρένειας. Καλά τεκμηριωμένες μελέτες απέδειξαν ότι παιδιά σχιζοφρενικών μητέρων που υιοθετήθηκαν από υγιείς γονείς ανέπτυξαν τη νόσο σε ποσοστό που αναμενόταν για την περίπτωση που ανατρέφονταν από τη φυσική τους μητέρα (Heston, 1966). Επίσης, η μελέτη μονοωογενών και διωογενών διδύμων, όπου ο ένας δίδυμος έπασχε από τη νόσο, έδειξε πολύ αυξημένη την πιθανότητα ανάπτυξης της νόσου στον άλλο δίδυμο στη δεύτερη περίπτωση έναντι της πρώτης (Gottesman και Shields, 1974). Ωστόσο, ο ακριβής τρόπος γενετικής μετάδοσης της νόσου παραμένει άγνωστος και καμιά από τις ερμηνείες που έχουν δοθεί δεν μπορεί να εξηγήσει το χαμηλό ποσοστό εμφάνισης στην οικογένεια. Αυτό κυμαίνεται από 10% στα παιδιά ή τα αδέλφια του πάσχοντος και φθάνει μέχρι 50% για μονοωογενή δίδυμο του οποίου ο άλλος δίδυμος αδελφός εμφανίζει σχιζοφρένεια. Σήμερα επικρατεί η άποψη ότι εκείνο που κληρονομείται δεν είναι η ίδια η νόσος, αλλά μια προδιάθεση να αναπτυχθεί αυτή όταν βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες.