Παρά ίο ότι στη βιβλιογραφία τη σχετική με ιη γνωσιακή - συμπεριφορισπκή θεραπεία παιδιών, τονίζεται με έμφαση η σπουδαιότητα της συμμετοχής των γονέων, ωστόσο μέχρι πρότινος οι γονείς δεν εμπλέκονταν συνήθως. Δεν υπάρχει θεωρητική θεμελίωση για τον αποκλεισμό των γονέων από τους θεραπευτές, αντίθετα οι περισσότεροι φαίνονται να ενθαρρύνουν κάποιες μορφές γονικής συμμετοχής. Στη Βιβλιογραφία, όμως, η ρητή συμμετοχή των γονέων στη θεραπευτική διαδικασία θεωρείτο μάλλον η εξαίρεση παρά ο κανόνας (Brasswell and Kendal, 1988, Kendal and Brasswell, 1985). Ο βαθμός κατά τον οποίο οι γονείς αποκλείονταν, ποικίλε ανάλογα με το συγκεκριμένο είδος της παρεμβατικής προσέγγισης που χρησιμοποιείτο. Μια μέθοδος γνωσιακής - συμπεριφοριστικής παρέμβασης με ελάχιστη γονική εμπλοκή είναι, για παράδειγμα, η εκπαίδευση στη λεκτική αυτοκαθοδήγηση. Η ατομικά εστιασμένη προσέγγιση εκπαίδευσης των Meichenbaum και Goodman (1971) υπήρξε το πρωτότυπο για πάμπολλες επόμενες μελέτες από τις οποίες μόνο πολύ λίγες αποπειράθηκαν να περιλάβουν γονείς ή ακόμη και δασκάλους σ’ αυτή καθαυτή τη θεραπευτική διαδικασία (π.χ. Glenwick and Barocas, 1979). Αντιθέτως, η βιβλιογραφία η σχετική με την εκπαίδευση στη λύση κοινωνικών προβλημάτων μας δίνει πολύ περισσότερα παραδείγματα επιτυχούς γονικής συνεργασίας.