Σ' αυτό το άρθρο εξετάζουμε το υπάρχον θεσμικό και νομικό πλαίσιο που αφορά την κλειστή περίθαλψη των ηλικιωμένων στην Ελλάδα και προτείνουμε κατευθυντήριες αρχές που ο νομοθέτης οφείλει να λάβει υπ' όψη του στη διαχείριση της "αναπόφευκτης κατηγοριοποίησης” του κοινωνικού κόσμου. Η ανάλυσή μας στηρίζεται κυρίως σε δύο Βασικές αρχές οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με απόψεις που φαίνονται να επικρατούν στο ελληνικό επιστημονικό πεδίο, α) Η αναγνώριση του γήρατος ως κατ' εξοχήν "κοινωνικού προβλήματος" των σύγχρονων κοινωνιών δεν λαμβάνεται από μας σαν το μηχανικό αποτέλεσμα της αύξησης του αριθμού των ηλικιωμένων και, β) Η κοινωνική πολιτική του Ελληνικού κράτους απέναντι στους ηλικιωμένους ακολουθεί ακόμη και σήμερα, τη λογική της ιδρυματοποίησης, παρά την ύπαρξη του θεσμού των Κέντρων Ανοικτής Προστασίας Ηλικιωμένων, επεμβαίνοντας μόνο διορθωτικά στο επίπεδο του θεσμικού και νομικού πλαισίου.