Ένα από τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου ποινικού δικαίου είναι η συνύπαρξη των νόμων με τη Βοήθεια, υποστήριξη και φροντίδα που παρέχεται στους παραβάτες, μαζί με την επιβολή ποινών. Με άλλα λόγια, η ύπαρξη του Κράτους Πρόνοιας στο Ποινικό Δίκαιο. Αυτή η ύπαρξη του κράτους πρόνοιας, που εμφανίζεται με την άσκηση της κοινωνικής εργασίας στο ποινικό δίκαιο, έχει αμφισβητηθεί τα τελευταία χρόνια. Ποιος είναι στην πραγματικότητα ο ρόλος της κοινωνικής πρόνοιας στο σύστημα της δικαιοσύνης; Έχουν αποτελεσματικότητα τα μέτρα και οι μέθοδοι κοινωνικής εργασίας με τους παραβάτες / εγκληματίες (π.χ. επιμέλεια, κοινωνική εργασία στα ιδρύματα αγωγής, σωφρονιστικά, φυλακές, εκθέσεις κοινωνικής έρευνας κλπ); Πώς μπορεί η όλη κατάσταση να βελτιωθεί; Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η εισαγωγή του Κράτους Πρόνοιας και της Κοινωνικής Εργασίας στο Ποινικό Δίκαιο, έχει μειώσει την αυστηρότητα των ποινών, έχει εκφράσει ενδιαφέρον για τον παραβάτη και γενικότερα έκανε το σύστημα της δικαιοσύνης πιο ανθρώπινο. 'Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι το Κράτος Πρόνοιας και η άσκηση της Κοινωνικής Εργασίας με τους παραβάτες / εγκληματίες, έχουν επεκτείνει την άσκηση ελέγχου του κράτους στους πολίτες. Στην εργασία αυτή θα γίνει προσπάθεια να παρουσιαστεί η δουλειά που γίνεται από τους κοινωνικούς λειτουργούς στο ποινικό σύστημα -οι δεξιότητες, μέθοδοι και τεχνικές που χρησιμοποιούνται καθώς και κάποιες έρευνες που δείχνουν ότι οι μέθοδοι της κοινωνικής εργασίας δεν λειτουργούν. Θα αναλυθούν οι δύο απόψεις που επηρεάζουν την αποδοτικότητα της κοινωνικής εργασίας, αν δηλαδή μετριάζει την τιμωρία ή αν επεκτείνει τον κοινωνικό έλεγχο. Προτάσεις θα ακολουθήσουν για το πώς η κοινωνική εργασία στο σύστημα της ποινικής δικαιοσύνης μπορεί να γίνει πιο αποδοτική και αποτελεσματική στο μέλλον.