Η υιοθεσία είναι μεταβαλλόμενος θεσμός ως προς τη φιλοσοφία της, τις αρχές της και την πρακτική της και εξελίσσεται διαχρονικά ανάλογα με τα ισχύοντα σε κάθε τόπο κοινωνικά και πολιτισμικά δεδομένα. Η φιλοσοφία και η πρακτική της υιοθεσίας στη χώρα μας όπως και σε όλο το Δυτικό κόσμο, ανταποκρίθηκαν στην ανάγκη επίλυσης του κοινωνικού προβλήματος που δημιουργείτο από τη συμπεριφορά και τις συνθήκες ζωής των τριών πρωταγωνιστών της: της ανύπαντρης μητέρας που παρέκλινε από τα αποδεκτά ήθη με τη γέννηση παιδιού εκτός γάμου, του παιδιού που έφερε το στίγμα και τη ντροπή των συνθηκών γέννησής του και της εγκατάλειψής του από τη μητέρα του και τέλος του ζευγαριού που λόγω της αδυναμίας του να τεκνοποιήσει, απειλείτο ή βίωνε κοινωνικό στίγμα.