1. Όταν γράφεται ότι 1,2 δισ. άνθρωποι ζουν με 1 δολάριο την ημέρα και άλλα 2,8 δισ. με δύο δολάρια, όταν συνεχώς αυξάνονται αυτοί που διαβιούν κάτω από το ανεκτό όριο της φτώχειας, όταν εκτός σχολικού συστήματος βρίσκονται 113 εκατομμ. ανήλικοι, ενώ 900 εκατομμ. είναι οι αναλφάβητοι ενήλικες σε όλο τον κόσμο, όταν οι άποροι, οι άστεγοι και οι άνεργοι στιγματοποιούνται, όταν το 20% των πλουσιότερων στη γη ελέγχει το 86% του παγκόσμιου εισοδήματος, όταν η σχέση φτωχότερων προς πλουσιότερες χώρες από 1 προς 3 (1820) έγινε 1 προς 44 (1973) και το 1992 ανήλθε σε 1 προς 72, όταν συμβαίνουν και αξιόπιστα καταγράφονται όλα αυτά τα (ποσοτικής και ποιοτικής σημασίας) γεγονότα, αντιλαμβανόμαστε πως ήδη έχουμε εγκλωβιστεί σε μια νέα πραγματικότητα, σ' ένα νέο περιβάλλον, σε μια νέα γεωγραφία της εξουσίας.

Λίγοι αποδέχονται ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι παρά μια «ιδεολογική κατασκευή», ότι δεν δημιουργεί μόνο νικητές αλλά και νικημένους. Το βέβαιο πάντως είναι ότι η ελεύθερη αγορά απέτυχε να καταπολεμήσει τη φτώχεια, καθώς στην προσπάθειά της να ενσωματώσει στη διεθνή οικονομία τις περιθωριοποιημένες κοινωνίες δεν μπόρεσε (< δεν θέλησε) να λάβει πρόσφορα μέτρα για την ένταξη περιθωριακών ατόμων ή ομάδων.

O «εκδημοκρατισμός των τεχνολογιών», ο «εκδημοκρατισμός της οικονομίας» και ο «εκδημοκρατισμός της πληροφορίας», δηλαδή η αναγωγή της παγκοσμιοποίησης σε ανώτατο στάδιο του ανθρώπινου πολιτισμού δεν πείθει πλέον. Η παγκοσμιοποίηση δεν αποτελεί συνέπεια της συνειδητοποίησης ότι η ανθρωπότητα έχει «κοινή μοίρα», αλλά είναι αποτέλεσμα μιας αντίληψης του κόσμου ως προϊόντος. 2.

Η καταπολέμηση της κοινωνικής αδικίας είναι υποχρέωση Κράτους και κοινωνίας όχι για λόγους φιλανθρωπίας, τάξης και ησυχίας < ελεημοσύνης αλλά και ως κοινωνική λειτουργία. Πέραν δηλαδή της ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής και της αποτροπής κοινωνικών συγκρούσεων, η κοινωνική λειτουργία του κοινωνικού κράτους τείνει στην επίτευξη ισορροπίας, συνύπαρξης < και συναίνεσης. Οι σταθεροποιητικές αυτές πολιτικές δεν αναιρούν βέβαια τις πολιτικές αντιθέσεις.