Η παρούσα βιβλιογραφική μελέτη εστιάζει στο άγχος που βιώνει η οικογένεια τον παιδιού με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες ή αναπηρίες. Σημαντικός αριθμός ερευνών προσπάθησε να ερμηνεύσει την επίδραση του παιδιού με αναπηρία στην οικογένεια μέσα από ένα πρίσμα ψυχοπαθολογίας, χωρίς να δίνει την πρέπουσα σημασία στις μεταβλητές που οδηγούν σε θετική προσαρμογή του παιδιού και της οικογένειάς του. Ο στιγματισμός, η απομόνωση, το φορτίο της φροντίδας του παιδιού, η απογοήτευση και οι συναισθηματικές δυσκολίες θεωρήθηκαν ως μορφές χρόνιου άγχους που συνοδεύουν την παρουσία τον παιδιού με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες στην οικογένεια.
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, αρκετοί ερευνητές προσπάθησαν να αναλύσουν τους τρόπους με τους οποίους η οικογένεια αντιμετωπίζει με επιτυχία το άγχος που προκαλεί η έλευση του παιδιού με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και προσαρμόζεται θετικά στην αναπηρία. Υποστηρίχτηκε ότι, αν και το άγχος που βιώνουν οι γονείς των παιδιών με αναπηρίες είναι μεγαλύτερο σε σχέση με τους γονείς των παιδιών με τυπική ανάπτυξη, δεν οδηγεί απαραίτητα σε «δυσλειτουργία» της οικογένειας. Αυτό οφείλεται στην υιοθέτηση επιτυχημένων στρατηγικών, οι οποίες έχουν επιτρέψει στις συγκεκριμένες οικογένειες να έχουν ικανοποιητικούς γόμους και καλές οικογενειακές σχέσεις που λειτουργούν θετικά για το παιδί τους.