Αντίθετα από άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, στην Ελλάδα μέχρι τις αρχές της τελευταίας δεκαετίας δεν υφίστατο ουσιαστικά θέμα προκατάληψης έναντι εθνικών μειονοτήτων και της επιρροής της στην καθ’ ημέραν πράξη της παροχής υπηρεσιών κοινωνικής και ψυχικής υγείας. Η εθνική ομοιογένεια και η μικρή και τοπικά προσδιορισμένη παρουσία μειονοτικών ομάδων (Τσιγγάνοι, Πομάκοι, κ.λ.π.) δεν διαφοροποιούσαν ουσιαστικά την εικόνα των προσερχόμενων στις υπηρεσίες αυτές.

Σήμερα ο επαγγελματίας στον χώρο της ψυχικής υγείας και της κοινωνικής φροντίδας καλείται να συνεργαστεί με οικογένειες διαφορετικής θρησκείας, διαφορετικής εθνικής ταυτότητας και χρώματος, διαφορετικών πολιτιστικών παραδόσεων, διαφορετικής λειτουργίας των ρόλων, διαφορετικών προσδοκιών.

Η σύγχρονη βιβλιογραφία, -ιδιαίτερα η αμερικανική- έχει να παρουσιάσει αρκετές εργασίες που αναφέρονται στο θέμα της επίδρασης των εθνικών προκαταλήψεων στη θεραπευτική σχέση1... Στην Ελλάδα δεν έχουν γίνει εργασίες που να επεξεργάζονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στην παροχή τέτοιων υπηρεσιών προς τα άτομα που ανήκουν σε εθνικές μειονότητες και ειδικότερα προς τη μειονοτική οικογένεια, αφού δεν υπήρχε μέχρι πρόσφατα και η ανάλογη εμπειρία. Η απλουστευτική άποψη ότι σήμερα «δεν υπάρχει διαφοροποίηση αφού επικρατεί η δημοκρατική αντίληψη ότι είμαστε όλοι μέλη της ανθρώπινης φυλής», στην πράξη αναπαράγει ρατσιστικά φαινόμενα αφού αγνοεί την ιδιαίτερη πραγματικότητα που βιώνουν τα μέλη των μειονοτικών οικογενειών.