Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, η Φιλοσοφία, επηρεασμένη και από την ψυχαναλυτική σκέψη, στράφηκε στο άτομο και κέντρο βάρους γίνεται και πάλι ο άνθρωπος ως ατομική συνείδηση. Αυτή η επάνοδος στην ατομικότητα συνυφαίνεται σε έναν ιστό δι-υποκειμενικών σχέσεων όπου το άτομο γίνεται αντιληπτό σε συνάρτηση με την κοινωνική πραγματικότητα που το περιβάλλει....

Αντίθετα από άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, στην Ελλάδα μέχρι τις αρχές της τελευταίας δεκαετίας δεν υφίστατο ουσιαστικά θέμα προκατάληψης έναντι εθνικών μειονοτήτων και της επιρροής της στην καθ’ ημέραν πράξη της παροχής υπηρεσιών κοινωνικής και ψυχικής υγείας. Η εθνική ομοιογένεια και η μικρή και τοπικά προσδιορισμένη παρουσία μειονοτικών ομάδων (Τσιγγάνοι, Πομάκοι, κ.λ.π.) δεν διαφοροποιούσαν ουσιαστικά την εικόνα των προσερχόμενων στις υπηρεσίες αυτές. Σήμερα ο επαγγελματίας στον χώρο της ψυχικής υγείας και της κοινωνικής φροντίδας καλείται να συνεργαστεί με οικογένειες διαφορετικής θρησκείας, διαφορετικής εθνικής ταυτότητας και χρώματος, διαφορετικών πολιτιστικών παραδόσεων, διαφορετικής λειτουργίας των ρόλων, διαφορετικών προσδοκιών.

Στο παρόν άρθρο αναλύεται η χρησιμότητα της δομικής συστημικής προσέγγισης στη συμβουλευτική με οικογένειες προσφύγων από τη Μέση Ανατολή κατά την άσκηση της Κοινωνικής Εργασίας σε πλαίσια αρωγής και κοινωνικής φροντίδας. Οι οικογένειες προσεγγίζονται με βάση τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά τους, όπως αυτά έχουν επηρεάσει τη δομή, τους ρόλους, το σύστημα αξιών και τις συμπεριφορές των μελών της οικογένειας,  σε συνδυασμό με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους, οι οποίες όμως δεν συνιστούν αυτόνομο στοιχείο της συγκεκριμένης εργασίας.