Περίληψη
Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, η Φιλοσοφία, επηρεασμένη και από την ψυχαναλυτική σκέψη, στράφηκε στο άτομο και κέντρο βάρους γίνεται και πάλι ο άνθρωπος ως ατομική συνείδηση. Αυτή η επάνοδος στην ατομικότητα συνυφαίνεται σε έναν ιστό δι-υποκειμενικών σχέσεων όπου το άτομο γίνεται αντιληπτό σε συνάρτηση με την κοινωνική πραγματικότητα που το περιβάλλει. Αυτή η αναγωγή στο κοινωνικό πλαίσιο συνδέεται με τη φαινομενολογική θεώρηση, όπως πρωτοπαρουσιάστηκε από τον Husserl (Man Van Manen, 2007). Ο Husserl καλλιέργησε την ιδέα της «αναφορικότητας», δηλαδή την ιδέα ότι εκείνο που υπάρχει δεν είναι από το ένα μέρος η συνείδηση και από το άλλο ο κόσμος, αλλά, όπως αναφέρει ο Farber (1967), η συνείδηση η οποία μετουσιώνεται με την αναφορά της στον κόσμο και ο κόσμος που πραγματώνεται με τη σύσταση και το νόημα που του δίνει η συνείδηση.