Τρία είναι τα βασικά εμπόδια στην υλοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της κοινωνικής ανάπτυξης: η φτώχεια, οι διακρίσεις και η έλλειψη εκπαίδευσης. Για τα παιδιά, η έκθεση στη φτώχεια έχει μακροχρόνιες και μη αναστρέψιμες επιπτώσεις στην υγεία και την ανάπτυξή τους, δημιουργεί κινδύνους για την προστασία τους, παρεμποδίζει το εγγενές τους δυναμικό, αυξάνει τον κίνδυνο αποτυχιών στην ενηλικίωση και  συντηρεί τον κύκλο της φτώχειας. Η προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών είναι μια καθολική και κυρίαρχη προσέγγιση της παιδικής φτώχειας και αποτελεί αδιαμφισβήτητο πεδίο δράσης στην πρακτική της Κοινωνικής Εργασίας. Στην Ελλάδα, ενώ το θέμα της παιδικής φτώχειας επικρατεί στο δημόσιο διάλογο, ελάχιστα γνωρίζουμε για το πώς βιώνουν τα ίδια τα παιδιά τη φτώχεια, καθώς το βίωμά τους διαμεσολαβείται από ενηλίκους στο σχεδιασμό και στην εφαρμογή των πολιτικών. Το παρόν άρθρο αποσκοπεί στην ανάδειξη της παιδικής φτώχειας ως παραβίασης των δικαιωμάτων των παιδιών και παρουσιάζει αποτελέσματα από ποιοτική παιδοκεντρική έρευνα, που πραγματοποιήθηκε σε φτωχές περιοχές της Αττικής με τη μέθοδο εστιασμένης συνέντευξης (focus group), μεταξύ Σεπτεμβρίου 2018 και Ιουνίου 2019. Στη μελέτη, 420 παιδιά, ηλικίας 10-15 ετών, μιλούν για τον σωρευτικό αντίκτυπο και το μειονέκτημα της φτώχειας, καθώς και των επιζήμιων επιπτώσεων στην ανάπτυξη, στην προστασία και στην ασφάλεια των παιδιών. Η παιδική ευαλωτότητα απέναντι στην εξουσία των ενηλίκων, η έκθεση σε κινδύνους, η παραβίαση των δικαιωμάτων, η γονική παραμέληση, η παιδική εργασία, η επαιτεία και η εκμετάλλευση είναι μερικοί από τους κινδύνους που αναδεικνύονται στο αφήγημα των παιδιών. Συνηγορούν υπέρ συμμαθητών και φίλων τους που λόγω της φτώχειας «μένουν πίσω», που χάνουν το δικαίωμα τους στην παιδική ηλικία, που χρησιμοποιούνται ως πηγές εισοδήματος για την επιβίωση των φτωχών οικογενειών τους. Η ανάλυση του λόγου των παιδιών παρουσιάζει όχι μόνο εκφάνσεις της παιδικής φτώχειας στην Ελλάδα και παραβιάσεις των δικαιωμάτων τους, αλλά παράλληλα αναδεικνύει την αξία των παιδικών “φωνών” και την ανάγκη για δημοκρατικές συμμετοχικές προσεγγίσεις στην έρευνα για την παιδική φτώχεια.