Τρία είναι τα βασικά εμπόδια στην υλοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της κοινωνικής ανάπτυξης: η φτώχεια, οι διακρίσεις και η έλλειψη εκπαίδευσης. Για τα παιδιά, η έκθεση στη φτώχεια έχει μακροχρόνιες και μη αναστρέψιμες επιπτώσεις στην υγεία και την ανάπτυξή τους, δημιουργεί κινδύνους για την προστασία τους, παρεμποδίζει το εγγενές τους δυναμικό, αυξάνει τον κίνδυνο αποτυχιών στην ενηλικίωση και  συντηρεί τον κύκλο της φτώχειας. Η προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών είναι μια καθολική και κυρίαρχη προσέγγιση της παιδικής φτώχειας και αποτελεί αδιαμφισβήτητο πεδίο δράσης στην πρακτική της Κοινωνικής Εργασίας. 

Το παρόν άρθρο πραγματεύεται τη συμβολή των κοινωνικών επιστημών στην ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής και ιδίως τη συμβολή της επιστήμης της Κοινωνικής Εργασίας. Εστιάζει στους ανθρωπογενείς συντελεστές της κλιματικής αλλαγής, στον αντίκτυπό της στην επιβίωση ανθρώπων και οικοσυστημάτων σε πλανητικό επίπεδο και στην κοινωνική απόκριση. Οι κοινωνικοί λειτουργοί, ως επαγγελματίες πρώτης γραμμής στη διαχείριση κλιματικών καταστροφών, έχουν αφυπνιστεί και τα τελευταία χρόνια συμβάλουν στην ανάπτυξη περιβαλλοντικών προσεγγίσεων στη θεωρία και στην πράξη της Κοινωνικής Εργασίας. Όμως οι μεταβάσεις είναι ακόμη αργές και δεν ανταποκρίνονται στον πιεστικό χαρακτήρα του φαινομένου. H Περιβαλλοντική – Πράσινη Κοινωνική Εργασία μπορεί να συμβάλει στην αντιμετώπιση των συνεπειών των κλιματικών κρίσεων και στην προσαρμογή στις νέες πραγματικότητες που επιφέρουν αλλά να αποτελέσει και μετασχηματιστική δύναμη που μπορεί να συμβάλει στον μετριασμό - ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής και στην περιβαλλοντική δικαιοσύνη....