Περίληψη
 

Η έλλειψη στέγης θεωρείται ως η πλέον ακραία εκδήλωση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Επιφέρει δραματικές επιπτώσεις στην κατάσταση του ατόμου σε επίπεδο σωματικό, ψυχικό και κοινωνικό. Είναι πρόβλημα σύνθετο και πολύπλοκο και αποτέλεσμα δυναμικής αλληλεπίδρασης πολλαπλών παραγόντων κινδύνου. Εμφανίζεται με  διάφορες μορφές και είναι δυνατόν να εκδηλώνεται με το χαρακτήρα επείγουσας, προσωρινής, επεισοδιακής ή και χρόνιας κατάστασης. 

Στην Ελλάδα, το φαινόμενο της έλλειψης στέγης και των αστέγων εμφανίζεται τα τελευταία έτη ως ένα ιδιαίτερα σοβαρό και διογκούμενο πρόβλημα. Φαίνεται να έχει άμεση σχέση με  τις επιπτώσεις της βαθιάς οικονομικής κρίσης και τη μεγάλη αύξηση της ακραίας φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, σε συνδυασμό με τις γενικότερες χρόνιες αδυναμίες του συστήματος κοινωνικής προστασίας και κοινωνικής πρόνοιας. 

Στο άρθρο επιχειρείται η καταγραφή και ανάλυση των ψυχοκοινωνικών διαστάσεων του προβλήματος και η αποτύπωση και η αξιολόγηση των δημόσιων πολιτικών που έχουν αναπτυχθεί στην Ελλάδα για την πρόληψη και την αντιμετώπισή του. Ειδικότερα, προσεγγίζονται ζητήματα ορισμού, μεγέθους του προβλήματος, αιτιολογικών παραγόντων και ψυχοκοινωνικών επιπτώσεων της έλλειψης στέγης και των αναγκών  των αστέγων.