Ι. Αρχική φάση 

Στις αρχές του 1954, με τον Πρύτανη της Παντείου Ανωτάτης Σχολής Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών Ιωάννη Παπαζαχαρίου, η Χάρη Μπρισίμη, τότε ειδική συνεργάτης επί θεμάτων κοινωνικής προνοίας στο Υπουργείο Συντονισμού, συζήτησε την ιδέα της οργάνωσης μιας μεταπανεπιστημιακής εκπαίδευσης σε θέματα κοινωνικής προνοίας. Στόχος ήταν να ενισχυθεί ο τομέας της κοινωνικής φροντίδας στη χώρα μας και η ετοιμασία στελεχών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για σχεδιασμό προγραμμάτων κοινωνικής προνοίας, για την εκπαίδευση κοινωνικών λειτουργών και γενικά για την προώθηση επιστημονικών μεθόδων στη λύση των προβλημάτων που αντιμετώπιζε τότε ο τομέας της κοινωνικής προστασίας και αρωγής.

Ο Ι. Παπαζαχαρίου, ενθουσιώδης υποστηρικτής κοινωνικών καινοτομιών, δεν άργησε να προωθήσει τη δημιουργία του «Ανωτάτου Φροντιστηρίου Κοινωνικής Προνοίας» στα πλαίσια του Ινστιτούτου Κοινωνικών Επιστημών της Παντείου Σχολής. Το Ανώτατο Φροντιστήριο Κοινωνικής Προνοίας άρχισε τη λειτουργία του το ακαδημαϊκό έτος 1954 - 1955, με εννέα εκπαιδευόμενους, άνδρες και γυναίκες, αποφοίτους ανωτάτων σχολών. Το μονοετές εκπαιδευτικό πρόγραμμα περιελάμβανε έντεκα θεωρητικά μαθήματα, που γίνονταν τα απογεύματα/βράδυα και πρακτική άσκηση σε πέντε επιλεγμένες οργανώσεις, με επιστημονική ατομική εποπτεία.  Οι διδάσκοντες ήταν καθηγητές του Πανεπιστημίου, απόφοιτοι Μεταπανεπιστημιακών Σχολών Κοινωνικής Προνοίας του εξωτερικού, υψηλόβαθμα στελέχη Κοινωνικών Υπηρεσιών.