Περίληψη

Το άρθρο αυτό παρουσιάζει και αναλύει τις αφηγήσεις ζωής δύο μητέρων με παιδιά με Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ) και επιχειρεί να αναδείξει τη νοηματοδότηση που οι ίδιες αποδίδουν στην εμπειρία τους. Αντλεί από τη βιογραφική αφηγηματική προσέγγιση και αναζητά την πολυπλοκότητα του νοήματος των εμπειριών, που φέρουν οι μητέρες που μετέχουν στη μελέτη. Στο πλαίσιο αυτό επιχειρείται μία συγκριτική αφηγηματική ανάλυση, καθώς ταυτόχρονα υπογραμμίζεται η μοναδικότητα της κάθε περίπτωσης, χωρίς να επιχειρούνται γενικεύσεις. Μέσα από τις αφηγήσεις των μητέρων αναδύεται η «ρηκτική» δυναμική της διάγνωσης ΔΑΦ των παιδιών τους στη βιογραφία τους, αλλά και ο επαναπροσδιορισμός της ζωής τους, μέσα από την υπογράμμιση των δυνατών τους σημείων. Η πολύπλευρη κατανόηση των βιωμάτων των μητέρων στοχεύει να αναδείξει δυνατότητες, ευκαιρίες, προκλήσεις και προσδοκίες που αφορούν το πεδίο άσκησης της Κοινωνικής Εργασίας στην Εκπαίδευση.