Οι μεγάλες πόλεις σαν αστικά κοινωνικά συστήματα αντιμετωπίζουν πολλά αλληλένδετα και επιτακτικά προβλήματα, στα βασικά στοιχεία του περιβάλλοντος (φυσικό - κοινωνικό) - προβλήματα που παρουσιάζονται με διαφορετικές μορφές.

Η γρήγορη, ασύμμετρη και απρογραμμάτιστη πληθυσμιακή μετακίνηση στις αστικές περιοχές, η αύξηση του αστικού πληθυσμού και οι τεχνολογικές εξελίξεις της σύγχρονης κοινωνίας άλλαξαν ριζικά τη ζωή των πόλεων και έκαναν τη ζωή των ανθρώπων σ’ αυτές πιο δύσκολη. Η αδυναμία τους μάλιστα να προσαρμόσουν έγκαιρα τη δομή και τις λειτουργίες τους στην καινούρια κατάσταση - παρά τις πιέσεις που δέχονται - κάνουν το πρόβλημα οξύτερο και επιτακτικό.

Τα προβλήματα του αστικού περιβάλλοντος και της ζωής στις πόλεις μέρα με τη μέρα γίνονται επικίνδυνα για τη σύγχρονη κοινωνία. Η κλασική πια έρευνα των Φάρις και Ντάνχαμ (1939) πάνω στην οικολογία της σχιζοφρένειας και των άλλων ψυχώσεων στις μεγαλουπόλεις έδειξε πως η ψύχωση αποτελεί έναν από τους δείκτες κοινωνικής αποδιοργάνωσης, εξίσου σημαντικό και ευαίσθητο με τη νεανική «εγκληματικότητα», τη γενική εγκληματικότητα, την πορνεία και τη διάδοση των ναρκωτικών. Ο Ντυρκέμ (1897) είχε δείξει με παρόμοια έννοια στη μελέτη του για την αυτοκτονία, πως ο αριθμός των αυτοκτονιών αποτελεί δείκτη της αποσύνθεσης μιας κοινωνίας ή τουλάχιστον των τάσεων αποσύνθεσης της. Πρέπει ακόμη να τονίσουμε την αδρανοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού με τη στροφή στον καταναλωτισμό, το εύκολο κέρδος, την έλλειψη αξιών.
Η άποψη πως οι πόλεις περνούν κρίση δεν είναι καινούρια. Όμως η διαπίστωση πως οι επεμβάσεις στο φυσικό χώρο δεν λύνουν τα προβλήματα όταν στερούνται κοινωνικής υποδομής και δεν κατευθύνονται απ’ τις αρχές μιας κοινωνικής πολιτικής, είναι καινούρια και αληθινή.