Εκφράζουμε ευχαριστίες μας στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της Μονάδας Μεσογειακής Αναιμίας της A ’ Πανεπιστημιακής Κλινικής της Ιατρικής Σχολής Αθηνών στο Νοσοκομείο Παίδων «Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ» καθώς και σε εκείνο της Μονάδας Αιμορραγικών Διαθέσεων του ίδιου Νοσοκομείου. Η βοήθειά τους και η συνεργασία τους στην εργασία μας με τα παιδιά, εφήβους, νέους ενήλικες και τις οικογένειές τους υπήρξε πολύτιμη και αρκετά σημαντική.

Ευχαριστούμε επίσης τους συναδέλφους μας και κλινικούς συνεργάτες, Α. Βουτσά, Ψυχολόγο, Ε. Σωτηροπούλου Κοινωνική Λειτουργό και Κ. Ταλφανίδη, Παιδοψυχίατρο.

Θα θέλαμε ακόμα να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας στις οικογένειες και τους ασθενείς που συνεργάστηκαν με την ομάδα AIDS του τμήματος Ψυχολογικής Παιδιατρικής.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Στην εργασία αυτή θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε τα είδη της παρέμβασης που πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητα για την αντιμετώπιση παιδιών/εφή6ων/νέων ατόμων, που πάσχουν από Αιμορροφιλία ή Μεσογειακή αναιμία και έχουν μολυνθεί από τον ιό του AIDS, καθώς και των οικογενειών τους.

To AIDS έκανε την εμφάνισή του στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Το πρώτο περιστατικό αναφέρθηκε από το Κέντρο Ελέγχου της Νόσου (CDC) των Η.Π.Α., τον Ιούνιο του 1981 και, από τότε, η εξάπλωση της νόσου έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας (Batchelor, 1988; Watkins, 1988). Ο Mann (1988), αναφέρει ότι, γιά να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος θα πρέπει να το εξετάσουμε σαν τρεις ξεχωριστές αλλά αλληλένδετες επιδημίες. Η πρώτη επιδημία είναι η λοίμωξη με HIV που άρχισε στα μέσα της δεκαετίας του 1970 και εξαπλώθηκε, χωρίς να επισημανθεί, μέχρι το 1981. Η δεύτερη αποτελείται από ασθένειες που επιφέρει ο ιός του AIDS. Η τρίτη, στην οποία δόθηκε μέχρι σήμερα και η λιγότερη προσοχή, αποτελείται από τις κοινωνικές, πολιτιστικές, οικονομικές και πολιτικές επιπτώσεις και αντιδράσεις και προς τις επιδημίες της HIV λοίμωξης και του ιδίου του AIDS.