Το ερέθισμα για την συγγραφή αυτού του άρθρου εδώθη από την συνεχή διαπίστωση ότι αυτό που συχνά πομπωδώς διατυπώνεται ως οικογενειακή κοινωνική πολιτική στη χώρα μας, πάρω απέχει της πραγματικότητας την οποία η κοινωνία μας αντιμετωπίζει, αφού στοιχειώδεις οικογενειακές ανάγκες και σοβαρές προβληματικές καταστάσεις όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται αλλά σκανδαλωδώς αγνοούνται. Η όποια δε αντιμετώπιση τους, ιδιαίτερα αυτών των αναγκών που έρχονται στο προσκήνιο από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, είναι περιστασιακή, αποσπασματική και χαρακτηρίζεται από έλλειψη οργάνωσης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της κατάστασης είναι η έλλειψη ουσιαστικής και αποτελεσματικής προστασίας του καθ’ οιονδήποτε τρόπου κακοποιημένου παιδιού, η έλλειψη συμπαράστασης στην επίλυση ενδοοικογενειακών προβλημάτων, η έλλειψη συμπαράστασης στην οικογένεια για την αντιμετώπιση καθημερινών προβλημάτων επιβίωσης, η μη προσφορά των ενδεδειγμένων υπηρεσιών στήριξής της, είτε αυτές έχουν σχέση με παιδιά, ενήλικες, άτομα τρίτης ηλικίας ή και άτομα με ειδικές ανάγκες.