Το παρόν άρθρο αναφέρεται στη φιλοσοφία, στον τρόπο λειτουργίας και στα αποτελέσματα της ενασχόλησής μου κατά τη διάρκεια ενός χρόνου λειτουργίας του προγράμματος «Βοήθεια στο σπίτι» στο Δήμο Διδυμοτείχου.

Η ανάγκη της δημοσίευσης αυτού του άρθρου έγινε έκδηλη επειδή πρόκειται για ένα πιλοτικό πρόγραμμα στο Δήμο, για να παρατεθεί ο τρόπος εργασίας της συγκεκριμένης ομάδας και να αντιπαραβληθεί με τις αντίστοιχες ομάδες άλλων Δήμων με σκοπό να συντεθεί ένα πρότυπο παρέμβασης στο σπίτι του ηλικιωμένου προσαρμοσμένο στα σύγχρονα ελληνικά δεδομένα.

Την ομάδα αποτελούν εκτός από τον συγγραφέα του άρθρου, η νοσηλεύτρια κ. Μηδιουρα Βασιλική και η οικογενειακή βοηθός κ. Σαραντίδου Ελισάβετ.

Εισαγωγή

Στη χώρα μας η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και υγιεινής μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μείωσε σημαντικά τη θνησιμότητα, με αποτέλεσμα τη σημαντική αύξηση του προσδόκιμου χρόνου διαβίωσης κατά τη γέννηση.

Ταυτόχρονα παρατηρήθηκε αντίστοιχη μείωση της αναπαραγωγικότητας. Τέλος, παρουσιάσθηκε μεταπολεμικά ένα παρατεταμένης διάρκειας κύμα φυγής από τη χώρα έχοντας ως αποτέλεσμα τη μετανάστευση των οικονομικά παραγωγικών κοινωνικών ομάδων και την παραμονή των μη παραγωγικών.

Οι εξελίξεις αυτές οδήγησαν σε αλλοίωση της σύνθεσης του πληθυσμού, με απόλυτη αύξηση του αριθμού των ατόμων άνω των 65 ετών που υπερδιπλασιάστηκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια από 7% σε 15% περίπου.