Αυτή την εποχή, με αφορμή και τις επικείμενες Δημοτικές Εκλογές γίνεται πολύς λόγος για την αναβάθμιση του θεσμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στη χώρα μας. Πιστεύουμε ότι ενώ συζητάμε πολύ για το τι Τ.Α. θέλουμε, αναφερόμαστε πολύ λίγο στο τι κοινότητα έχουμε και τι κοινότητα πρέπει να καλλιεργούμε. Στόχος αυτού του άρθρου είναι να βάλει μερικά ερωτήματα γύρω από την σχέση Τ.Α. και κοινότητας και να επισημάνει την προσφορά της Κοινοτικής Ανάπτυξης στην εξέλιξη των δημοκρατικών θεσμών. Η Τ.Α. είναι μια μορφή άσκησης κρατικής εξουσίας στο τοπικό επίπεδο (συχνά γίνεται αναφορά στον όρο τοπικό κράτος). Αυτό σημαίνει ότι πρώτο σαν πολιτικός θεσμός εκφράζει τις ίδιες θεμελιακές κοινωνικές σχέσεις που δημιουργούν και το κεντρικό κράτος, και δεύτερο αποτελεί μορφή κρατικού μηχανισμού και άσκησης δημόσιας διοίκησης. Σαν μορφή άσκησης κρατικής εξουσίας η Τ.Α. έχει μιαν αμεσότητα, βρίσκεται πιο κοντά στους πολίτες, στα τοπικά προβλήματα, και επικρατεί γι’ αυτό η αντίλημη ότι μπορεί να είναι πιο ευαίσθητη, στον έλεγχο από τον λαό από την κεντρική εξουσία. Συγχρόνως, μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική στη άσκηση κοινωνικού ελέγχου, ιδιαίτερα όταν επεκτείνει και εδραιώνει τους ανάλογους μηχανισμούς μέσα στην ίδια την κοινότητα, σε συνεργασία με τοπικούς φορείς. Σαν μορφή δημόσιας διοίκησης αναπτύσσει οργανωτικές δομές που ενθαρρύνουν την λαϊκή συμμετοχή και κατοχυρώνουν την εκπροσώπηση της βάσης στον σχεδίασμά της πολιτικής από το κεντρικό επίπεδο, αλλά και την σωστή υλοποίηση προγραμμάτων στο τοπικό επίπεδο. Συνδέεται δηλαδή και με τρόπο ζωής, που δίνει έμφαση στην ανάπτυξη συλλογικών μορφών δράσης, συμμετοχικής συνείδησης, ενδυνάμωση των κοινοτικών...  

Ή οικογένεια και το κράτος είναι δυο σημαντικοί κοινωνικοί θεσμοί κεντρικής σημασίας για τις διαδικασίες παραγωγής και αναπαραγωγής της κοινωνίας, όπως διαμορφώνονται σε ιστορικά και πολιτισμικά συγκεκριμένες κάθε φορά συνθήκες. Όπως όλοι οι θεσμοί, υπάρχουν σαν δομή και σαν μορφή σχέσεων έχουν την υλική και την ιδεολογική τους διάσταση. Η “οικογενειακή μορφή” και “η κρατική μορφή” αποτελούν κυρίαρχες μορφές σχέσεων, ιστορικά καθοριζόμενες σε σύνδεση με τις παραμέτρους της κοινωνικής τάξης, του φύλου, της εθνότητας. Αναπαράγονται μέσα από τις διαδικασίες της “οικογενειοποίησης” και της “κρατικοποίησης” σε συνθήκες σύγκρουσης και αντιφάσεων, οι οποίες συνθέτουν και τα όρια τόσο της κρατικής παρέμβασης όσο και των δυνατοτήτων της οικογένειας να ανταποκριθεί στις ανάγκες των μελών της