Η νέα τάση που έχει διαμορφωθεί σήμερα και που θεωρητικά τουλάχιστον γίνεται αποδεκτή παγκόσμια, συνίσταται στην ανάγκη για προληπτική δράση και σταδιακό περιορισμό του τομέα θεραπείας-αποκατάστασης με ταυτόχρονη εξάλειψη των αιτίων που δημιουργούν την κοινωνική παθολογία. Θα πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι οι κοινωνικοπρονοιακές υπηρεσίες είναι αδύνατον να εξαλείψουν τα αίτια της κοινωνικής παθολογίας, ανεξάρτητα ή αυτόνομα από την εκφρασμένη πολιτική βούληση της κεντρικής εξουσίας. Είναι φανερό ότι το πρόβλημα εντάσσεται σ’ αυτό που λέμε «κοινωνική ασφάλεια» του ατόμου και όχι κενά «ασφάλιση», και συνδέεται με την ποιότητα της κοινωνίας και τις πολιτικές επιλογές.