Οι απόπειρες αυτοκτονίας αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα ερωτήματα στην ψυχιατρική του εφήβου και, πλην των άλλων, απαιτούν μια διαρκή επικαιροποίηση ως προς τις επί μέρους ψυχολογικές και ψυχοκοινωνικές παραμέτρους, στις διαρκώς μεταβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες. Στην παρούσα εργασία παρουσιάζονται προκαταρκτικά αποτελέσματα από μια συνεχιζόμενη μελέτη στην Υπηρεσία Παιδιού-Εφήβου της Γ' Ψυχιατρικής Κλινικής του Α.Π.Θ. στο Π.Γ.Ν. ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης. Τα στοιχεία προέρχονται από 125 περιπτώσεις και αφορούν κυρίως στις ψυχοκοινωνικές παραμέτρους.
Μεταξύ των ευρημάτων επισημαίνονται οι «νέες μορφές οικογένειας», η γεωγραφική κινητικότητα και οι πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, που αποτελούν πλέον συστατικά και της ελληνικής πραγματικότητας. Μαζί μ' αυτά, πιο κλασσικά ευρήματα όπως η συχνότητα ψυχικών και σωματικών νοσημάτων και απωλειών στην οικογένεια, οι απογοητεύσεις από σχέσεις των εφήβων και το αυξημένο ποσοστό νέων εκτός σχολικής ζωής. Συζητείται η ανάγκη συνεχούς επαναπροσαρμογής των τρόπων παρέμβασης, με έμφαση στις ψυχοκοινωνικές πτυχές του προβλήματος.