Η ιδέα της μετάγγισης αίματος ως θεραπευτικού χειρισμού είναι παλιά αλλά η επιτυχής εφαρμογή της άρχισε στις αρχές του αιώνα με την ανακάλυψη των ομάδων αίματος από τον Landsteinor και διαδόθηκε μόνο μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο κατά τη διάρκεια του οποίου οι μεγάλες ανάγκες σε αίμα οδήγησαν στην τελειοποίηση των μεθόδων συλλογής και συντήρησης του αίματος. Σήμερα το αίμα που προσφέρεται από τον αιμοδότη - σχεδόν ανώδυνα γιατί οι Βελόνες φλεβοκέντησης έχουν τελειοποιηθεί - υποβάλλεται κατ’ αρχήν σε έλεγχο για να Βεβαιωθούμε άτι δεν θα μεταδώσει κάποιο νόσημα όπως ηπατίτιδα Β και C σύφιλη, ή AIDS. Ενώ παλαιό το αίμα εχορηγείτο στον ασθενή σαν ολικό αίμα - όπως ελαμβάνετο από τον δότη - σήμερα το διαχωρίζουμε σε τρία τουλάχιστον παράγωγα, ερυθρά αιμοσφαίρια - αιμοπετάλια και πλάσμα τα οποία χρησιμοποιούνται χωριστά, ανάλογα με τις ανάγκες κάθε αρρώστου και έτσι από κάθε μονάδα αίματος εξυπηρετούνται περισσότεροι άρρωστοι.