Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε σημαντικές αλλαγές στον τρόπο που περιγράφουμε τη συμπεριφορά των παιδιών και των νέων. Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο δυτικός κόσμος εντείνει το ενδιαφέρον του για την ευημερία των παιδιών στα σχολεία και αναθέτει στους εκπαιδευτικούς σημαντική ευθύνη για τη διασφάλισή της (Isaksson & Larsson, 2017). Αντίστοιχα, η αποδυνάμωση των συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας από τη δεκαετία του 1970,  παράλληλα με την αυξανόμενη γραφειοκρατικοποίηση της Κοινωνικής Εργασίας, συμβαδίζουν με τον σφικτό τους εναγκαλισμό με νεοφιλελεύθερες αξίες στα συστήματα κοινωνικής πολιτικής και υπηρεσιών ψυχικής υγείας (Parton, 2019)...