Από τον περασμένο αιώνα παρατηρείται διεθνώς μια διευρυνόμενη αίσθηση ευθύνης από όλα σχεδόν τα κράτη, για την εξασφάλιση ενός ελάχιστου επιπέδου ευημερίας για όλους τους πολίτες, μια αυξανόμενη ποικιλία προγραμμάτων κοινωνικής προστασίας, με την αντίστοιχη αύξηση των δαπανών για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών του πληθυσμού. Το Κράτος Πρόνοιας -παρά τις κριτικές που γίνονται τόσο για τη χρησιμότητα όσο και την αποτελεσματικότητά του, είναι μέρος της σημερινής κοινωνίας των αναπτυγμένων τουλάχιστον χωρών (New York Times 1981:Ε3), (Εκλογή 1985, αρ. 68:130).