H συχνότητα εμφάνισης ορισμένων ψυχικών διαταραχών διαφοροποιείται συχνά ανάλογα με το φύλο του ατόμου. Έχει διαπιστωθεί ότι οι διαταραχές διασπαστικής συμπεριφοράς εμφανίζονται με μεγαλύτερη συχνότητα στον αντρικό πληθυσμό (Cloninger et al, 1978), ενώ οι διαταραχές άγχους και διάθεσης εμφανίζονται με μεγαλύτερη συχνότητα στο γυναικείο πληθυσμό (Robins et al., 1984). Στην εργασία αυτή επιχειρείται η παρουσίαση ενός αιτιολογικού μηχανισμού των διαφορών αυτών στα πλαίσια της θεωρίας της κοινωνικής μάθησης. Είναι ευρέως αποδεκτό ότι η ανταγωνιστική και διεκδικητική συμπεριφορά καθώς και η εκδήλωση θυμού και επιθετικότητας είναι περισσότερο αποδεκτές όταν εκδηλώνονται από αγόρια.
Αντίθετα, η υποχωρητική και συνεργατική συμπεριφορά καθώς και η εκδήλωση φόβου και αδυναμίας είναι συνήθως αποδεκτές στα κορίτσια. Μέσα από τη διαδικασία της κοινωνικοποίησης αγοριών και κοριτσιών μεταφέρονται μηνύματα συμμόρφωσης με τις κοινωνικές προσδοκίες για το φύλο τους. H υιοθέτηση και εσωτερίκευση των προσδοκιών αυτών διευκολύνει την εκδήλωση διαταραχών διασπαστικής συμπεριφοράς στα αγόρια, όταν υπάρχει η ανάλογη προδιάθεση και διαμορφώνει γόνιμο έδαφος για την εκδήλωση διαταραχών άγχους και κατάθλιψης στα κορίτσια, λόγω αυξημένων βιωμάτων ενοχών και μεταστροφής των επιθετικών τάσεων προς τον ίδιο τους τον εαυτό.