Το άρθρο εστιάζει σε ζητήματα που αφορούν στην παραμέληση και την κακοποίηση που υφίστανται τα παιδιά με αναπηρίες που παραμένουν σε ιδρύματα. Αποτελεί φαινόμενο που εκδηλώνεται ως παράγωγο και σύμπτωμα της ίδιας της φύσης λειτουργίας τον συστήματος του κοινωνικού θεσμού των ιδρυμάτων χρόνιων παθήσεων. Ειδικότερα, παρουσιάζονται δεδομένα της συγκρότησης του ιδρυματικού συστήματος φροντίδας για παιδιά με αναπηρίες στην Ελλάδα και δεδομένα παρατήρησης σχετικά με την καθημερινή ιδρυματική ζωή τους, η οποία τα εκθέτει σε επαναλαμβανόμενη και συστηματική κακοποίηση με σοβαρές επιπτώσεις στη σωματική και ψυχοκοινωνική τους κατάσταση και εξέλιξη. Η λειτουργία των ιδρυμάτων χρειάζεται να προσεγγισθεί υπό το πρίσμα της υποκειμενικής εμπειρίας των ατόμων με αναπηρίες, και ειδικότερα των παιδιών σε αυτά, των προοπτικών που δίνουν η ψυχοκοινωνική αποκατάσταση και το μοντέλο της κοινοτικής φροντίδας και των κανόνων που η ανθρώπινη κοινωνία έχει υιοθετήσει για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα ατομικά δικαιώματα.