Δικαιοσύνη είναι η ιδιότητα της ύπαρξης αμεροληψίας-μια αμεροληψία της δίκαιης πράξης, απόφασης κ.λπ. Ισότητα είναι η κατάσταση της ίσης ύπαρξης. Από την άλλη πλευρά, κοινωνική ανισότητα είναι μια ασυναισθήτως αναπτυσσόμενη επινόηση, με την οποία οι κοινωνίες διασφαλίζουν αυτό κατά το οποίο οι πιο σπουδαίες θέσεις είναι συνειδητά καλυμμένες από τα πρόσωπα με περισσότερα προσόντα....

Αυτή η εργασία προσπαθεί να εμβαθύνει στα αίτια των προβλημάτων των φτωχών “οικονομικά αδυνάτων” γενικά, απέναντι στην υγεία, που έχουν ως δυσμενές αποτέλεσμα την ανισότητα ως προς τα δικαιώματα και τη χρήση των προϊόντων υγείας. Παρά την ύπαρξη σχετικής ενθαρρυντικής νομοθεσίας, η ανισότητα εξακολουθεί να υπάρχει και να αυξάνεται. Επιβεβαιώνεται, τέλος, η ύπαρξη θετικής συσχέτισης μεταξύ της υγειονομικής ανισότητας και της κοινωνικο-οικονομικής διαφοράς των ατόμων σε μια χώρα.

Κοινωνική ανισότητα είναι μια ασυναισθήτως αναπτυσσόμενη επινόηση, με την οποία οι κοινωνίες διασφαλίζουν αυτό κατά το οποίο οι πιο σπουδαίες θέσεις είναι συνειδητά καλυμμένες από τα πρόσωπα με περισσότερα προσόντα. Η ισότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί, καθόσον αυτή είναι ενάντια οτήν ανθρώπινη φάση. Πράγματι, η ανισότητα εμφανίζεται στην πλευρά της κοινωνικής εμβίωσης. Δεν υπάρχει κάποια δικαιολογία για αυτό το σφετερισμό. Η ιστορία του ανθρώπινου είδους είναι υπερπλήρης με όλα τα είδη των κοινωνικών ανισοτήτων. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι κάθε τι που συμφωνεί με τις αρχές της νομικής ή ηθικής δικαιοσύνης. δηλαδή το γεγονός ή η κατάσταση να υπάρχει συμφωνία με τη λογική, με την αλήθεια ή με παραδεδεγμένα πρότυπα. Πολιτική είναι ένα σχέδιο δράσης υιοθετημένο ή επιδιωκόμενο από ένα άτομο, κόμμα, κυβέρνηση, επιχείρηση κ.λπ. Οι μέθοδοι της πολιτικής ανάλυσης μπορεί να ταξινομηθούν με διάφορους τρόπους. Μία ταξινόμηση έπρεπε να είναι σε όρους είτε ποσοτικών είτε μη ποσοτικών χρησιμοποιούμενων μεθόδων.

Την παγκοσμιοποίηση, κατ' αρχήν, την προσεγγίζουμε ως μία θεωρία, η οποία αντιμετωπίζει την πολιτική ταυτότητα του σημερινού κόσμου, θεωρώντας αυτόν ως μία μοναδική ανθρώπινη κοινότητα. Με όρους επιστημονικούς, η παγκοσμιοποίηση λαμβάνει υπόψη της τα πολιτικά προβλήματα μέσα από μία παγκόσμια οπτική. Είναι εξάλλου γνωστό, ότι στην πρωτογενή και αρχική της μορφή, η παγκοσμιοποίηση σήμαινε την προσπάθεια ιδιοποίησης της γης από τον άνθρωπο. Αργότερα, με τον καταμερισμό των έργων και την ανάπτυξη του εμπορίου δημιουργήθηκε η αλληλεξάρτηση μεταξύ των ανθρώπων, η οποία σταδιακά εκάλυψε όλο τον κόσμο (X. Διακόπουλος, 2002, σελ. 12-13)

Είναι γεγονός, ότι η ιστορία της ανθρωπότητας καθορίζεται σημαντικά από τις μεταναστευτικές κινήσεις. Και αυτό διότι οι μετανάστες ελπίζουν και επιζητούν καλύτερους όρους ζωής (πολιτικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς, εκπαιδευτικούς). Τα προκύπτοντα συναφή θέματα - ζητήματα - προβλήματα είναι πολυεδρικά και συσχετίζονται με πολλούς παράγοντες στα επίπεδα της οικονομίας, του δικαίου, της απασχόλησης, της ανισότητας, της εκπαίδευσης και της δημογραφίας. Κατ’ αρχήν, σύμφωνα με το Ελληνικό Σύνταγμα, ενώ κατοχυρώνεται η απαγόρευση των διακρίσεων μεταξύ των ημεδαπών και των αλλοδαπών, στην ουσία επικεντρώνεται στην απόλυτη προστασία όσων Βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια μόνον ως προς τη ζωή, την τιμή και την ελευθερία τους. Υποκείμενα, όμως, των κοινωνικών δικαιωμάτων είναι όλοι οι άνθρωποι που μένουν μόνιμα σε μία χώρα ή πάντως τα ευάλωτα και ευπαθή πρόσωπα που χρήζουν κάποιας ιδιαίτερης προστασίας, τουλάχιστον, ως προς εκείνες τις περιπτώσεις όπου το Σύνταγμα δεν επιφυλάσσει ρητά την άσκηση του δικαιώματος αποκλειστικά στους Έλληνες. Επιτρέπονται, όμως, εξαιρέσεις διάκρισης λόγω δημοσίου ενδιαφέροντος και εφόσον υπάρχει σχετική ειδική διάταξη του Συντάγματος. Το ποσοστό της συμμετοχής των αλλοδαπών (τρίτων χωρών) στο σύνολο των μαθητών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα συνεχώς αυξάνει. Προκειμένου, όμως, να μην διαφοροποιείται το επίπεδο του διδακτικού έργου, εξαιτίας της άνισης πρόσληψης από τους μαθητές του εκπαιδευτικού προϊόντος, προκύπτει το θέμα αναζήτησης της «χρυσής τομής» στο επίπεδο εκπαίδευσης όλων των μαθητών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εξάλλου, ο βαθμός του επιπέδου συμμετοχής των μεταναστών στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας υποδοχής προσδιορίζει πρωταρχικά και καθοριστικά και το μέτρο της ικανότητας πρόσβασης, ένταξης, ενσωμάτωσης και τελικά αφομοίωσης των μεταναστών στην κυρίαρχη πολιτιστική ομάδα της χώρας υποδοχής. Σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, οι θεσμικές ρυθμίσεις για τη μετανάστευση αφορούν στο πλαίσιο ευρύτερου μεταναστευτικού προστατευτικού περιεχομένου αφ’ ενός και αποκλειστικής ισχύος για τους μετανάστες αφ’ ετέρου. Ειδικότερα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.), η εθνικότητα αποκτάται με τη γέννηση, με την πολιτογράφηση ή δι’ άλλων μέσων, σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία. Η πράξη της απόκτησης της ιθαγένειας στις χώρες της Ε.Ε. θεωρείται ως ένας δείκτης - κλειδίτης επιτυχούς ένταξης των μεταναστών στη χώρα υποδοχής. Συμπερασματικά, σε κάθε περίπτωση, τα μεταναστευτικά κύματα παραμένουν δύσκολα ως προς τη σωστή προσέγγιση και την πλήρη κατανόησή τους και κατά συνέπεια στην άριστη επιλογή της απαιτούμενης μεταναστευτικής πολιτικής.