Είναι πλέον κοινά παραδεκτό ότι ο ηλικιωμένος πρέπει να τύχει ιδιαίτερης αντιμετώπισης σε όλους τους τομείς. Αυτό συνάγεται τόσο από τη γήρανση του ελληνικού πληθυσμού όσο και από τις ιδιαιτερότητες της βιολογικής - φυσιολογικής φθοράς του οργανισμού. Έχοντας δε στην σκέψη μας ότι το 1993 είναι το έτος των ηλικιωμένων, θέλουμε να συμβάλλουμε, με τούτο το άρθρο, στην καλύτερη αντιμετώπιση των συνανθρώπων μας. Άλλωστε ίσως να ’ναι το μοναδικό στάδιο της ζωής μας που μπορούμε να σχεδιάσουμε και να προετοιμάσουμε. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο λαός μας πολύ σοφά έχει πει: Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ’ρθεις”.

Το παρακάτω κείμενο αφορά στη χρήση της ομαδικά εστιασμένης συνέντευξης σαν μεθοδολογικό εργαλείο για την κατανόηση των φαινομένων μέσα από ποιοτικά στοιχεία. Γίνεται η απόπειρα να δοθεί ο ορισμός της ομαδικά εστιασμένης συνέντευξης, να εξηγηθούν οι τρόποι ορθής χρήσης του εργαλείου και να δοθούν κατευθύνσεις για την ανάλυση των αποτελεσμάτων και την εξαγωγή των συμπερασμάτων. Η χρησιμότητα της μεθόδου αντιπαραβάλλεται με αυτή των ποσοτικών μεθόδων έρευνας ενώ επισημαίνεται το γεγονός ότι η μέθοδος χρησιμοποιείται για πρώτη φορά στη μελέτη του φαινομένου της τοξικοεξάρτησης στον Ελληνικό πληθυσμό.

Η τοξικοεξάρτηση είναι ένα πολύπλοκο φαινόμενο στο οποίο αλληλεπιδρούν ατομικοί, οικογενειακοί και κοινωνικοί παράγοντες. Οι οικογενειακοί παράγοντες που σχετίζονται με την αιτιολογία της χρήσης ψυχοτρόπων ουσιών καθώς και η εκπαίδευση των γονέων στην αντιμετώπιση του προβλήματος της εξάρτησης αποτελούν το αντικείμενο του παρόντος άρθρου.

Σε όλο τον κόσμο δαπανώνται μεγάλα ποσά για την ενίσχυση οργανισμών που ασχολούνται με τη θεραπεία της τοξικοεξάρτησης. Ωστόσο, πολύ συχνά, οι προσπάθειες των οργανισμών αυτών δεν αξιολογούνται συστηματικά ενώ οι συζητήσεις για την αποτελεσματικότητά τους γίνονται σε συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα και σπάνια βασίζονται στην επιστημονική έρευνα. Πολλές φορές μάλιστα οι αντιπαραθέσεις αυτές διογκώνονται από τα Μ.Μ.Ε. αλλά και τους ίδιους τους εμπλεκόμενους φορείς καθώς φαίνεται να βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος τους το προσωπικά και όχι το δημόσιο συμφέρον. Έτσι, συχνά η πολιτική που ακολουθείται είναι το αποτέλεσμα πιέσεων που ασκούν πρόσωπα ή φορείς της εξουσίας. Όσο η διαθέσιμη γνώση γύρω από την αποτελεσματικότατα των οργανισμών θεραπείας παραμένει ελλιπής, θα απουσιάζει και η δυνατότητα για τη χάραξη μιας εθνικής πολιτικής και στρατηγικής στον τομέα της αντιμετώπισης των εξαρτήσεων.

Η παρούσα ποιοτική μελέτη εξετάζει την ομοφοβία που βιώνουν τα ομοφυλόφιλα άτομα, σε καιρούς οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Σκοπός της έρευνας είναι να διερευνηθεί ο τρόπος που οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές αναταράξεις που αναδύθηκαν με το καθεστώς του δημοσιονομικού ελλείμματος, επηρέασαν και συνοδεύτηκαν με ομοφοβικές πρακτικές στον δημόσιο και ιδιωτικό χώρο. Παράλληλα, αναδεικνύεται το φαινόμενο της ομοφοβίας ως μια πολύπλοκη καταπιεστική κοινωνική κατασκευή, που εγκαθίσταται και συντηρείται μέσω της αναπαραγωγής στερεοτύπων και προκαταλήψεων στον ελληνικό κοινωνικό ιστό, διαμορφώνοντας κοινωνικές αδικίες και ανισότητες. 

Η θεραπευτική κοινότητα αποτελεί μία μέθοδο θεραπείας π οποία ξεκίνησε στην Αγγλία στα τέλη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου στο πλαίσιο των ψυχιατρικών στρατιωτικών νοσοκομείων, προκειμένου να προσφέρει υπηρεσίες σε άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας (Kennard, 1983). Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 ένα αντίστοιχο μοντέλο ξεκίνησε στην Αμερική για άτομα που είχαν πρόβλημα εξάρτησης από παράνομες ψυχοτρόπες ουσίες (Yablonsky, 1989). Στη χώρα μας η δημιουργώ της πρώτης θεραπευτικής κοινότητας «Ιθάκη ° έγινε το 1983, και τα επόμενα χρόνια αναπτύχθηκαν διαφορετικού τύπου θεραπευτικές κοινότητες, προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες των εξαρτημένων ατόμων και των οικογενειών τους (Πουλόπουλος, 2004). Η θεραπευτική κοινότητα αποτελεί ένα ασφαλές πλαίσιο με συγκεκριμένους κανόνες, αξίες και μεθόδους. Τα μέλη της συνδέονται μεταξύ τους βάσει του κοινού τους προβλήματος, το οποίο προσπαθούν να επιλύσουν μέσω της αλληλεπίδρασης. Στο πρόγραμμα της θεραπευτικής κοινότητας περιλαμβάνονται θεραπευτικές ομάδες, εκπαιδευτικές και επιμορφωτικές δραστηριότητες, εργοθεραπεία, σεμινάρια, ατομική συμβουλευτική και επαγγελματικός προσανατολισμός.